Het woord Zen vindt zijn oorsprong in het Sanskriet woord dhyāna, wat meditatie of een staat van diepe concentratie betekent. Dit concept reisde door verschillende culturen en talen, waarbij het eerst werd overgenomen door het Chinese boeddhisme onder de naam chán (禪). Later werd het via Chinese monniken geïntroduceerd in Japan, waar het de naam Zen kreeg.
Waarom denken we dat we weten wat Zen betekent?
De populariteit van Zen in het Westen begon in de 20e eeuw, vooral door de invloed van Japanse meesters en schrijvers zoals D.T. Suzuki, die het concept vertaalden naar een filosofie die aansloot bij Westerse spirituele zoektochten. In veel Westerse interpretaties werd Zen gereduceerd tot iets dat gaat over eenvoud, mindfulness, en harmonie, vaak los van de diepgaande boeddhistische achtergrond. Dit maakte het een aantrekkelijk idee in zelfhulpboeken, kunst en zelfs interieurontwerp.
Misverstanden
Hoewel veel mensen Zen associëren met “rustig zijn” of “in balans leven,” heeft Zen in zijn oorspronkelijke vorm te maken met een directe ervaring van de realiteit zonder tussenkomst van concepten of dogma’s. Het omvat intensieve meditatiepraktijken en kan behoorlijk rigoureus zijn. De vereenvoudiging in het Westen betekent dat we soms denken te weten wat Zen betekent, maar vaak slechts een oppervlakkige versie ervan kennen.
Ben je geïnteresseerd in de originele meditatietechnieken